Teško ranjenog majora Marka Labudovića preko Ajfelovog mosta na Skenderiji, s namjerom da mu pomognu, pod stalnom paljbom iznijeli su radnici Doma mladih Skenderija. Donijeli su ga do parkinga ispred Doma mladih na Skenderiji. Na nekoliko metara od njih pala je srpska minobacačka granata, najvjerovatnije sa Zlatišta, ubivši majora Labudovića i radnike Doma mladih Skenderija Marka Starčevića i Enesa Alispahića, a teško ranivši Peđu Novkovića, koji je uspio preživjeti. U svojim poslijeratnim medijskim istupima oficiri Vojske Jugoslavije svjedoče da je major Labudović preko motorole poslao generalu Kukanjcu svoju posljednju ovozemaljsku poruku, koja je glasila: „Recite Milutinu da smo džaba izginuli.“
Cijelu noć između prvog i drugog maja trajao je utovar u kamione razne opreme iz Doma Jugoslavenske narodne armije u Sarajevu.
Manje grupice branilaca Sarajeva blokiraju Dom s ciljem da se spriječi evakuacija opreme i oružja. U Dom JNA ulaze Zakir Puškar Puška, Eno Šakić i Asaf Hadžić, s namjerom da pregovaraju sa vojskom. Potpukovnik Vojske Jugoslavije Bogoje Božinovski tom je prilikom ubio Asafa Hadžića, a ranio Puškara, koji je uspio kroz prijavnicu iskočiti napolje.
Nakon toga ranjen je i potpukovnik Božinovski i pucnjava je utihnula. Vojnici Vojske Jugoslavije su se predali. Božinovski je nakon bolničkog liječenja pušten i nikada nije odgovarao za ubistvo Asafa Hadžića i ranjavanje Zakira Puškara.
Oko 13 sati je iz Druge vojne oblasti elitna jedinica bivše Jugoslavenske narodne armije, poznata kao Zaštitni puk Druge vojne oblasti, na čijem se čelu nalazio pukovnik Milan Šuput, munjevito krenula u sarajevsku uličnu neizvjesnost. Ova jedinica „proslavila se“ u srpskim medijima po uspjesima koje je imala tokom agresije na Hrvatsku. Šuput i njegovi specijalci prolaze kroz Dobrovaljačku ulicu, prelaze most Čobaniju i dolaze između Glavne pošte i Narodnog pozorišta, a onda počinju pucati po okolnim zgradama. Pretpostavlja se da su Šuputovi specijalci krenuli u zauzimanje zgrade obližnjeg Republičkog MUP-a. Podršku teritorijalcima pod komandom Dževada Topića Tope pružaju pripadnici Specijalne jedinice MUP-a Republike Bosne i Hercegovine. Branioci su iskoristili jedino protivoklopno sredstvo koje su nekoliko dana ranije zarobili na Jevrejskom groblju – Adem Jež je, na osnovu edukacije iz kataloga koji su branioci dobili od oficira Dževada Rađe, iz Titove ulice ispalio prvu osu u pravcu iz kojeg su dejstvovali Šuputovi specijalci. Prvi Ademov pokušaj bio je uspješan. Kod sarajevske Glavne pošte pogodio je vojno vozilo puh.
Kamerman Muharem Osmanagić Hare i tonski snimatelj Šemsudin Čengić, radeći za TV Yutel, susreću se u Titovoj ulici sa novinarom Ivicom Puljićem i snimaju rat uživo.
Adem Jež, nakon prvog uspješnog pogotka, penje se na zgradu ZOI 84 i odatle dejstvuje po Šuputovim specijalcima ispred Narodnog pozorišta. U borbi koja se odvijala između Suda i Glavne pošte ranjen je bosanski teritorijalac Žani Kutijaro.
Napadači su se nakon žestokog otpora sarajevskih branilaca razbježali.
Branioci pretpostavljaju da su se napadači obalom Miljacke povukli do svog štaba u Drugoj vojnoj oblasti na Bistriku. Nakon bitke Dževad Topić Topa naređuje da se postave straže, ne znajući da su specijalci Vojske Jugoslavije još u neposrednoj blizini. Jedan od transportera ostaje ispred Narodnog pozorišta, drugi je ušao u obližnji prolaz koji sa obale Miljacke vodi na igralište Metalac, a treći je munjevito krenuo obalom Miljacke prema Starom Gradu.
Taj transporter uništio je sarajevski heroj rahmetli Alija Miladin, kod poznatog kafića „Estrada“.
Iz štaba Teritorijalne odbrane Republike Bosne i Hercegovine i Gradskog sekretarijata za narodnu odbranu Grada Sarajeva u 13 sati i 22 minuta upućen je poziv bosanskim teritorijalcima da hitno krenu u odbranu Predsjedništva Republike Bosne i Hercegovine jer je na sistemu veze presretnuta naredba iz Druge vojne oblasti Vojske Jugoslavije, upućena Diverzantskom odredu Vojske Jugoslavije, da preko Skenderije munjevitom akcijom zauzme zgradu Predsjedništva Republike Bosne i Hercegovine.
Iz Vojne bolnice, udaljene nekoliko stotina metara od zgrade Predsjedništva, krenuo je Diverzantski odred Zaštitnog puka Druge vojne oblasti Vojske Jugoslavije, na čelu sa svojim komandantom majorom Markom Labudovićem, sa četiri pincagauera. Prema zgradi Predsjedništva Republike Bosne i Hercegovine uputile su se grupe sarajevskih branilaca.
Pristižu specijalci MUP-a Republike Bosne i Hercegovine i ulaze u Skupštinu Grada. Nusret Šišić Dedo i Juka Prazina su u parku ispred Skupštine, a tu je i jedinica Biseri, predvođena Harisom Lukovcem.
Jedinica iz hotela Zagreb, koju predvodi Enis Srna, zauzima položaj u sobi hrvatskog člana Predsjedništva Franje Borasa.
Dolaskom na tramvajsku stanicu na Skenderiji Labudovićevi su diverzanti otvorili vatru iz jednog pincgauera mitraljezom M-84. Na njihovu pucnjavu prvi je uzvratio Nusret Šišić Dedo. Jedna manja grupa diverzanata Vojske Jugoslavije došla je tramvajem i iskočila na Skenderiji.
Primitivnim protivoklopnim sredstvom napravljenim od obične vodovodne cijevi, koje su Sarajlije zvale „Dedina rora“, Dedo Šišić je zaustavio diverzante Vojske Jugoslavije na Skenderiji, na 150 metara od zgrade Predsjedništva Republike Bosne i Hercegovine.
Pripadnici Vojne policije Teritorijalne odbrane Republike Bosne i Hercegovine, predvođeni Ismetom Bajramovićem Ćelom, prema Predsjedništvu kreću iz pravca Marijin-Dvora i na Skenderiji bivaju zasuti neprijateljskim protivoklopnim sredstvima.
Dio Labudovićevih diverzanata uskače u Koševski potok, odstupnicu im drže snajperisti sa okolnih nebodera. Vodi se borba prsa u prsa.
Od neprijateljske ose ispaljene iz pravca tramvaja na Skenderiji gine borac iz Ćeline jedinice – Admer Sakić. Većina bosanskih teritorijalaca teško je ranjena tokom borbe na Skenderiji. Neki od njih prebačeni su u bolnicu zarobljenim sanitetskim vozilom koje su Labudovićevi diverzanti koristili u napadu.
Kod Alipašine džamije teško je ranjen komandant Specijalnih jedinica TO Republike Bosne i Hercegovine Juka Prazina. Ranjenog ga izvlači general Rifat Bilajac, a u bolnicu ga, kao i još mnoge ranjenike tog dana, prebacuje pokojni Krešo Trboglav, neustrašivi vozač Skupštine grada Sarajeva.
Riskirajući vlastite živote, branioci Sarajeva Ekrem i Selver Lekić na Skenderiji spašavaju teško ranjenog agresorskog vojnika Milana Pejića iz Prokuplja. Teško ranjenog majora Marka Labudovića preko Ajfelovog mosta na Skenderiji, s namjerom da mu pomognu, pod stalnom paljbom iznijeli su radnici Doma mladih Skenderija. Donijeli su ga do parkinga ispred Doma mladih na Skenderiji. Na nekoliko metara od njih pala je srpska minobacačka granata, najvjerovatnije sa Zlatišta, ubivši majora Labudovića i radnike Doma mladih Skenderija Marka Starčevića i Enesa Alispahića, a teško ranivši Peđu Novkovića, koji je uspio preživjeti.
U svojim poslijeratnim medijskim istupima oficiri Vojske Jugoslavije svjedoče da je major Labudović preko motorole poslao generalu Kukanjcu svoju posljednju ovozemaljsku poruku, koja je glasila: „Recite Milutinu da smo džaba izginuli.“
Labudoviću u 14 sati i 10 minuta pristiže pomoć, ali je za njega to bilo kasno. Jedno borbeno oklopno vozilo Vojne policije iz kasarne Viktor Bubanj dolazi na most na Skenderiji. Vojni policajci nakratko iskaču, a potom vozilom bježe prema obližnjoj kasarni Maršal Tito.
Iz pravca Grbavice i kasarne Viktor Bubanj u 14 sati i 20 minuta kreću tri tenka i nekoliko transportera prema Skenderiji. Jedan tenk zastaje kod Vrbanja mosta i 15 minuta dejstvuje po zgradi Skupštine Republike Bosne i Hercegovine. Odgovornost da ga ušutka preuzima Nezir Brajović Braja. Čak su tri rakete za osu zakazale Braji, pripadniku Specijalne jedinice za antiteroristčko djelovanje MUP-a Republike Bosne i Hercegovine. Tek je četvrta raketa bila ispravna.
Jedan tenk opremljen grtalicom ide od mosta Vrbanja prema Skenderiji, tadašnjom ulicom Miće Sokolovića, i ruši sve pred sobom. Za njim ide još jedan. Iz borbenih vozila iza njega iskaču diverzanti i počinje borba u bošnjačkim avlijama iznad Skenderije. U borbi sa diverzantima Vojske Jugoslavije gine bosanski policajac Edo Đikić.
Jedan tenk dolazi kod trolejbuske stanice na Skenderiji i počinje dejstvovati po Predsjedništvu Republike Bosne i Hercegovine, po Skupštini Grada, zgradi Općine Centar, Domu sindikata… Taj je tenk zapalio i zgradu elektrodistribucije „Valter Perić“ na desnoj obali Miljacke.
Kad je napad pješadije uspješno savladan u avlijama iznad ulice Miće Sokolovića, tenk je sa Skenderije pobjegao nazad prema Grbavici. Kolona oklopnih vozila Vojske Jugoslavije je u 14 sati i 30 minuta, po naredbi generala Miloša Baroša, krenula iz kasarne „Maršal Tito“ prema Skenderiji. Kad je došla do Skenderije i vidjela kakav su poraz doživjeli diverzanti majora Labudovića, kolona je napravila polukrug i ulicom Valtera Perića, pored hotela Zagreb, vratila se nazad u kasarnu.
Vojska Jugoslavije granatama ubija Sarajevo. Gori 30 vitalnih objekata u bosanskohercegovačkoj prijestolnici.
Jedan se agresorski tenk u 14 sati i 45 minuta kreće tranzitom sa Vraca prema Jevrejskom groblju. Prolazi Jevrejsko groblje i dolazi do raskrsnice za Urijan Dedinu ulicu. Pričalo se da ga je goloruki bosanski teritorijalac Vlatko Marković uspio zapaliti koktelom. Ipak, vojnici bivše Jugoslavenske narodne armije uspjeli su ga ugasiti svojim bluzama i pobjeći tamo odakle su došli.
Iza 15 sati Sarajevo nadlijeće jedan avion i dejstvuje po padinskim dijelovima grada.
U 15 sati i 40 minuta, prvi put nakon završetka Drugog svjetskog rata, poslije 47 godina u Sarajevu je označena zračna opasnost.
Prilikom napada na Predsjedništvo Republike Bosne i Hercegovine poginulo je 11, a ranjeno desetak diverzanata Vojske Jugoslavije.
Ništa nije pošteđeno tog dana. Specijalci Vojske Jugoslavije, koji su oko 13 sati ušli u prodavnicu „22 decembar“, između 14 i 15 sati zapalili su zgradu Glavne pošte. Pomognuti šefom smjene Simom Zubanovićem, radnicima Trifkom Milićem i Milanom Ponjarcem, Šuputovi su specijalci donijeli specijalnu hemikaliju otpornu na gašenje klasičnim sredstvima i izvršili diverziju, tako što su iznutra zapalili Poštu, nakon čega je ona potpuno izgorjela. Ovom diverzijom prekinuta je veza Sarajeva sa svijetom, uništeno je 45.600 telefonskih priključaka, a šteta je procijenjena na 150 miliona maraka. Šteta načinjena paljenjem Glavne pošte u Sarajevu od Srbije još nije naplaćena, niti je iko krivično odgovarao za ovu diverziju.
Avioni Vojske Jugoslavije raketiraju i TV-predajnik Hum.
Sarajlijama se javno obratio Vladimir Srebrov, jedan od osnivača Srpske demokratske stranke Republike Bosne i Hercegovine: “Poručujem građanima Sarajeva da više nisu Srbi, Hrvati, Muslimani! Oni su po naciji – branioci! Nas napadaju, žele da nas unište, da nam oduzmu naš grad! To su zločinci!“
Tog 2. maja 1992. godine, iako ga danima nije bilo, iznenada se u Sarajevu ukazao član Predsjedništva Republike Bosne i Hercegovine Fikret Abdić.
Predvečer, prilikom slijetanja na sarajevski aerodrom, predsjednika Izetbegovića i njegovu pratnju oteli su Niški specijalci Vojske Jugoslavije. Iz samo njima znanih razloga, predsjednika Izetbegovića nisu dočekali Kolm Dojl (Colm Doyle) iz Evropske zajednice i Luis Mekenzi (Lewis MacKenzie) iz UNPROFOR-a. Komandant jedinice bivše Jugoslavenske narodne armije na aerodromu, pukovnik Vidoje Magazin, javlja generalu Vojislavu Đurđevcu šifrovano: „Ptica je sletila.“
Direktor aerodroma Milivoje Jovičić i pukovnik Magazin predsjednika i njegovu delegaciju smjestili su u aerodromsku kancelariju. Jedan sudbinski poziv nepoznate žene koja se raspitivala za sudbinu djece koja su trebala biti izmještena iz Sarajeva, bit će presudan da javnost sazna za otmicu predsjednika Predsjedništva Republike Bosne i Hercegovine. Predsjednik Izetbegović je sa svojom pratnjom, u plavom kadetu nepoznatog vlasnika, prebačen u kasarnu bivše Jugoslavenske narodne armije u Lukavici. U velikoj sali čekao je general Vojislav Đurđevac. Predsjednik Izetbegović je tražio da se čuje sa američkim ambasadorom Vorenom Cimermanom (Warren Zimmermann). Veza sa američkim ambasadorom je uspostavljena.
General Kukanjac zove generala Blagoja Adžića, prvog čovjeka Vojske Jugoslavije, i izvještava ga da su uhapsili Aliju Izetbegovića. General Adžić o tome obavještava Branka Kostića, člana Predsjedništva Savezne republike Jugoslavije.
U 20 sati i 23 minute predsjednikov se glas začuo preko TV Dnevnika koji vodi Senad Hadžifejzović.
Po saznanju da je predsjednik otet pripadnici Teritorijalne odbrane Republike Bosne i Hercegovine opkolili su Glavni štab okupatorske vojske – Drugu vojnu oblast Vojske Jugoslavije.
Sve jedinice „Bosna“ usmjeravaju se na Komandu Druge vojne oblasti, angažiraju se i sve slobodne jedinice MUP-a Stari Grad, i stalnoga i rezervnoga sastava. Napad na Komandu Druge vojne oblasti počeo je oko 18 sati. Tom prilikom oštećena su dva oklopna transportera, a dva su transportna vozila sa municijom zapaljena. Oko 20 sati naređen je prekid svih vatrenih djelovanja.
Analizom operativnih namjera i toka dejstava agresorskih elitnih jedinica tokom napada na Sarajevo 2. maja 1992. godine došlo se do obavještajnih saznanja da je ova operacija, prema tajnom planu Kontraobavještajne službe Vojske Jugoslavije, nosila kodni naziv „KAMELEON“.
(Avdo Huseinović, Ovamo daleko – atentat na Bosnu, Sarajevo, Pravda, 2024)
