Akademik Mehmed Begović rođen je u Trebinju 1904. godine, a umro je 1990. godine u Beogradu kao univerzitetski profesor koji je zbog svoje stručnosti u oblasti prava primljen i u SANU, a dobitnik je najuglednijih nagrada u bivšoj Jugoslaviji. Prije 2. svjetskog rata polje njegovog naučnog istraživanja bilo je šerijatsko pravo te pitanje vakufske imovine na prostoru bivše Jugoslavije, a poslije rata uglavnom objavljuje stručne knjige o porodičnom pravu. No, on je 1938. godine u Beogradu objavio knjigu Muslimani u Bosni i Hercegovini, u kojoj, među ostalim, obrađuje i temu “Muslimani i nacionalizam”:
“Kako se vidi, bosansko-hercegovački muslimani ostali su vjerni svojim narodnim tradicijama za cijelo vrijeme turske uprave, iako ponekad nazivaju svoju vjeru turskom vjerom umesto islamskom, a sebe Turcima umesto muslimanima. Te su riječi, po njihovom shvaćanju, označavale njihovu vjersku a ne narodnu pripadnost, jer oni u nacionalnom pogledu nazivaju Turke “Turkušama”, a sebe “Bošnjacima”. Riječ Bošnjak značila je za njih ne samo pokrajinski geografski pojam nego još nešto više. Ta je riječ označavala i neku vrstu nacionalne pripadnosti. Biće sasvim razumljivo što su oni na taj način izražavali svoje nacionalno pripadanje kad se uzme u obzir činjenica, da je srpstvo sve do XIX veka bilo usko vezano za pravoslavlje, a hrvatstvo za katolicizam.”
