Luburić je osnovao “Stožer pukovnika Luburića” i prijeke ratne sudove, koji su djelovali kao instrument njegove sadističke vlasti. Tokom marta 1945. pred te sudove izvedeno je 85 osoba, od kojih je 31 osuđena na smrt vješanjem, dok su ostali dobili zatvorske kazne. U noći 27. i 28. marta, 55 ljudi obješeno je na drveću Marindvora, dok su mnogi drugi mučeni i ubijeni u obližnjoj vili, poznatoj kao Berkovića vila, koja je postala simbol ustaškog terora

U noći s 27. na 28. mart 1945. godine, na Marijin-Dvoru u Sarajevu, obješeno je 55 nevinih građana. Ova egzekucija, izvedena po naredbi ustaškog zločinca Vjekoslava Maksa Luburića i odluci njegovog prijekog suda, bila je dio šire kampanje terora kojom je Luburić nastojao slomiti duh Sarajlija i spriječiti pobunu protiv ustaškog režima. Obješeni su optuženi za navodnu odgovornost za smrt trojice ustaških policajaca, no historičari slažu se da je riječ bila o čistoj odmazdi nad nevinim ljudima, bez ikakvog dokaza o njihovoj krivnji.

Luburićev teror u Sarajevu započeo je 18. februara 1945. godjne, kada ga je poglavnik Ante Pavelić poslao u grad s izričitim zadatkom da uništi pokret otpora i osigura povlačenje njemačkih snaga od Višegrada preko Sarajeva prema Bosanskom Brodu. U samo šest sedmica, od 18. februara do četvrtog aprila, Luburić i njegove ustaše pobili su najmanje 783 stanovnika Sarajeva, iako Zemaljska komisija za utvrđivanje zločina okupatora i njihovih pomagača kasnije identificira 323 žrtve s imenima i ličnim podacima.

Usto, Luburić je osnovao “Stožer pukovnika Luburića” i prijeke ratne sudove, koji su djelovali kao instrument njegove sadističke vlasti. Tokom marta 1945. pred te sudove izvedeno je 85 osoba, od kojih je 31 osuđena na smrt vješanjem, dok su ostali dobili zatvorske kazne. U noći 27. i 28. marta, 55 ljudi obješeno je na drveću Marindvora, dok su mnogi drugi mučeni i ubijeni u obližnjoj vili, poznatoj kao Berkovića vila, koja je postala simbol ustaškog terora.

Podrumi te vile pretvoreni su u mučilište, a stanovnici okolnih kuća svjedočili su jezivim kricima i pucnjima koji su odjekivali noću. Kasnije su u parku oko vile otkopana 23 unakažena tijela, čija su lica bila toliko izmasakrirana da su žrtve prepoznate samo po odjeći ili karakterističnim tjelesnim obilježjima.

Među obješenima na Marindvoru te noći bili su ljudi svih nacionalnosti i dobi: Ragib Sarić, Muradin Čobo, Anđa Buđen, Stanislav Keško, srednjoškolci Vidoje Stević i Slobodan Nikolić, te mnogi drugi. Luburićevo nasilje nije bilo etnički motivirano – njegove žrtve bile su Srbi, Hrvati, Bošnjaci i pripadnici drugih zajednica – već je bilo usmjereno na svakoga ko bi mogao predstavljati prijetnju ustaškoj vlasti.

Historičar Robert Donia, u svojoj knjizi „Sarajevo: Biografija grada“, opisuje Luburića kao “sadistički kreativnog stručnjaka za policijski teror”. Tu reputaciju potvrdio je u govoru 24. februara 1945. godine, održanom na večeri s više od stotinu lokalnih zvaničnika, gdje je najavio svoje namjere. Nekoliko dana kasnije, šestog marta, zaprijetio je smrću svima koji ne prijave pripadnike otpora. Dok su se partizanske snage približavale gradu, njegovi zločini eskalirali su, kulminirajući masovnim vješanjem na Marindvoru i kasnijim otkrivanjem masovne grobnice na Darivi, gdje je ekshumirano 74 tijela s očitim tragovima iživljavanja.

Nakon oslobođenja Sarajeva sedmog aprila 1945. godine, američki novinar Landrum Bolling svjedočio je posljedicama Luburićevih zločina. Opisao je sobu u kojoj su tijela bila “naslagana kao cjepanice”, a rečeno mu je da su to žrtve obješene bodljikavom žicom na uličnim svjetiljkama. Ipak, unatoč razmjeri zločina, poslijeratne vlasti nisu obilježile ovaj masakr. Tek nakon Opsade Sarajeva ispred Filozofskog fakulteta u Sarajevu postavljeno je spomen-obilježje s imenima žrtava.

Luburić je pobjegao iz Sarajeva četvrtog aprila 1945. godine. Uz pomoć Katoličke crkve, preko Mađarske i Italije stigao je u Španiju, gdje je proveo ostatak života pod zaštitom frankističkog režima. Živio je pod lažnim identitetom, kao Vicente Pérez García, baveći se fizičkim poslovima, a kasnije upravljajući štamparijom u Carcagentu kod Valencije, gdje je štampao antikomunističku propagandu i ustaški list Drina. Oženio se sa Isabel Hernaiz, kćerkom bogatog baskijskog industrijalca s kojom je imao četvero djece, no brak je propao zbog njegovog nasilnog karaktera.

Luburićev život u egzilu okončan je 20. aprila 1969. godine, kada ga je u njegovom domu u Carcagentu ubio 23-godišnji Ilija Stanić, navodno uz pomoć dvojice saradnika. Stanić ga je otrovao kahvom, a zatim ga udario čeličnom šipkom po glavi. Iako se kasnije spekuliralo o umiješanosti jugoslovenskih tajnih službi, Stanić je tvrdio da je ubistvo bilo posljedica unutrašnjih sukoba među hrvatskim emigrantima. Istina o motivima ostaje nejasna, no atentat je označio kraj života jednog od najozloglašenijih ustaških zločinaca.