Međunarodni dan maternjeg jezika obilježava se 21. februara. Tim povodom podsjećamo na esej Isidore Sekulić o bosanskom jeziku, objavljen 1941. godine.
Književnica, prevoditeljica, književna kritičarka, član Srpske kraljevske akademije, prva žena akademik i predsjednica Udruženja pisaca Srbije Isidora Sekulić rođena je sredinom februara 1877. godine u bačkom selu Mošorinu. Poštovana kao najobrazovanija i najumnija Srpkinja svog vremena koju će Srpska akademija nauka i umetnosti 1993. uvrstiti među stotinu najznačajnijih Srba, prevodila je s njemačkog, engleskog i ruskog. Umrla je u Beogradu 1958. godine. Godine 1941. objavila je esej o bosanskom jeziku i govoru.
“Bosanski jezik i književnost to je jedna ogromna livada koja se guši od rasta, cvijeća i mirisa. Livada ostaje blizu, zemlju krasi i preliva, u zemlju otresa sjeme.”
(1941. godine dočekujući bosanskohercegovačke pisce u Beogradu)
“Što Bosna jezikom dohvati, blago tome, ili teško tome. Jezik je bio jedina sloboda bosanskog života. On se izradio kao muzički instrument i kao oružje. Tanan je, užutio je, očišćen je, svetinja je, sablja je.”
(Bosanski jezik, govor i stil, 1941)
“U Bosni ima još stare vulkanske magme, još Bosna svoje tri-četiri prošlosti nije pretvorila u reminiscencije koje se mogu strti kao pogrešni stari računi. Još su po njoj pokidane žilice bogumilstva, još su u njoj poslednjim kraljevima i Turcima, još muke sa Austrijom. Otuda i u jeziku i stilu bosanskom rečenici vekova! Iskustva i znanje, što leže u tom jeziku, poražavaju. Ima tu izraza pred kojima čula i čustva stoje kao glupaci koji ne znaju šta čuvstvuju.”
(Bosanski jezik, govor i stil, Edicija Matice srpske, Vol. LXXIV, 1971)
“Jezik Bosne, to je jedna kolektivna umetnost čiste genijalnosti, od ranga narodnih umotvorina, ali koja nije samo čudo prošlosti, nego čudo sadašnjosti.”
(Bosanski jezik, govor i stil, 1941)
