Dodikova tvrdnja o “zajedničkoj historiji stradanja” smiješna je kada se uzmu u obzir historijski fakti. Srbija je tokom Drugog svjetskog rata bila prva zemlja u Evropi proglašena za “judenfrei” – “očišćenu od Jevreja” – već u augustu 1942. godine, prema proglasu njemačke vojne komande za Balkan.
Tokom svog neuspješnog izleta u Izrael, Milorad Dodik je u plaćenim intervjuima ispaljivao besmislice kakve izgovara već godinama. Tako je, između ostalog, izjavio kako su “Srbi i Jevreji patili zajedno”, te nastavio kako “razumijemo šta znači biti meta, da se vaša historija prekraja, kako je biti kriv za sve. To je ono što se događa nama u Bosni, baš kao što se događa Izraelu u svijetu.”
Ništa neobično, gotovo istu je rečenicu izgovorio i nakon napada Hamasa na Izrael sedmog oktobra. Tada je proglasio Jevreje “supatnicima Srba” pa nastavio: “Podržavamo državu Izrael, njihove lidere i institucije. Zajednička historija stradanja čvrsto veže srpski i izraelski narod”. Po ko zna koji put treba ponoviti kako su Dodikove izjave neuksune, uvredljive ali i historijski neosnovane.
Dodikova tvrdnja o “zajedničkoj historiji stradanja” smiješna je kada se uzmu u obzir historijski fakti. Srbija je tokom Drugog svjetskog rata bila prva zemlja u Evropi proglašena za “judenfrei” – “očišćenu od Jevreja” – već u augustu 1942. godine, prema proglasu njemačke vojne komande za Balkan.
Ovaj sramotni “uspjeh” ostvaren je pod okupacijom Trećeg Reicha, uz aktivnu saradnju Milana Nedića, čelnika kolaboracionističke vlade Srbije. Nacisti su nakon preuzimanja vlasti 1933. godine u Njemačkoj donosili antijevrejske zakone, poput onih nirnberških iz 1935. godina a Srbija je pod Nedićem brzo usvojila slične mjere. Već 19. aprila 1941. Jevreji su morali nositi žute trake s natpisom “Jude” –mjesec dana prije nego što je slična mjera uvedena u NDH.
Od 12.500 Jevreja koliko ih je živjelo u Srbiji prije rata, ubijeno ih je 11.000 – između 90 i 94% jevrejskog stanovništva. “Konačno rješenje” provedeno je sistematski, a ključnu ulogu imao je logor Sajmište. Tamo je, između marta i maja 1942. godine, korištena prenosna plinska komora u kojoj su svakodnevno gušeni žene, djeca i starci. Žrtvama je rečeno da ih premještaju, a nacisti su čak dijelili slatkiše djeci pri ukrcaju što je jeziva paralela s ponašanjem Ratka Mladića prema bošnjačkoj djeci u Srebrenici.
General Aleksander Ler, nacistički protektor Srbije, pohvalio je Srbe za pomoć u etničkom čišćenju, a Nedić je 1943. lično posjetio Hitlera, zahvaljujući mu na “rješavanju jevrejskog pitanja”.
Zločini su činjeni i u manjim gradovima. U Novom Pazaru je svaki od 221 Jevreja uhapšen i poslano u Sajmište, gdje su ubijeni. Banat, pod njemačkom okupacijom, proglašen je za “judenfrei” još 20. augusta 1941. Ova brutalna efikasnost stavlja Srbiju ispred drugih kolaboracionističkih režima poput NDH, gdje je “čišćenje” završeno tek 1944. ili čak Beča i Berlina, koji su taj status dobili kasnije – Beč devetog oktobra 1942. godine, a Berlin 19. maja 1943.
Dodikovo poistovjećivanje Srba i Jevreja kao “supatnika” ne samo da iskrivljuje povijest, već i vrijeđa pamćenje žrtava. Jevreji su bili žrtve sistematskog genocida, a Srbija je pod Nedićem aktivno učestvovala u njihovom uništenju. Srpska i jugoslovenska propaganda nakon rata često su isticale zločine u NDH, poput Jasenovca, dok su zločini u Srbiji – poput Sajmišta ili masovnih deportacija – ostajali u sjeni. Zbog toga mnogi građani Srbije ni danas ne znaju za rasne zakone i zločine počinjene pod Nedićevim režimom.
Ironija Dodikove izjave još je veća kada se uzme u obzir da je Nezavisna Država Hrvatska, unatoč svojim zločinima, bila pod pritiskom Njemačke da “završi posao” nakon što je Srbija već odavno bila “judenfrei”. U NDH je, naprimjer, Gestapo 1943. organizirao deportaciju posljednjih Jevreja iz Zagreba i drugih gradova u Auschwitz, dok je u Srbiji taj proces završen godinu dana ranije. Njemački ambasador Siegfried Kasche 1944. javio je Berlinu da je Hrvatska “riješila jevrejski problem”, ali Srbija je taj “cilj” ostvarila prva.
