Referendum o nezavisnosti Bosne i Hercegovine, održan 29. februara i prvog marta 1992. godine, označio je početak puta zemlje prema suverenitetu, ali i pokrenuo nasilje koje je nagovijestilo agresiju i opsadu Sarajeva.

Odmah nakon referenduma, Sarajevo je blokirano barikadama postavljenim diljem grada, članovi Srpske demokratske stranke paralizirali su grad i njegova predgrađa. Dan ranije, Nikola Gardović, Srbin, ubijen je na Baščaršiji, što je bio događaj koji je SDS iskoristio za opravdanje barikada.

Na sastanku SDS-a održanom na Sokocu 23. februara 1992. godine dogovoreno je postavljanje barikada na području tzv. SAO Romanije i da se za to „iskoristi neki eksces koji će se sigurno desiti u toku referenduma, o čemu će biti obaviješteni linijom rukovođenja.“ Ubistvo Gardovića, „srpskog svsta“ bio je idealan povod. Nakon ubistva, MUP BiH je proveo istragu, te raspisao potjernicu za Ramizom Delalićem i Suadom Šabovićem za koje je sumnjao da su umiješani u slučaj ubistva.

Slijedećeg dana, drugog marta, Ramo Biber, radnik osiguranja na žičari Trebević, ubijen je od strane naoružanih napadača, a trećeg marta 18-godišnji Kenan Demirović upao je u zasjedu i ubijen u Kobiljoj Glavi.

Biber je bio na trebevićkom Vidikovcu, zajedno sa dispečerom Abdulahom Rizvanovićem. Negdje oko 14 sati grupa nepoznatih naoružanih muškaraca opkolila je stanicu, a neki su pokušali ući u objekat tražeći od Rame i Abdulaha da napuste stanicu. Biber je ubijen dok se s Rizvanovićem spuštao prema gradu. Dan kasnije, ujutro oko devet sati, na mjesto ubistva izašla je patrola Stanice javne bezbjednosti Stari grad a uviđajem je rukovodio Ismet Dahić.

„Krećući se tragovima Rizvanovića i Bibera, na daljini od oko 300 metara od trebevičke žičare, kod sedmog stuba je pronađena bunda koju je odbacio Ramo Biber. Pedesetak metara dalje pronađen je džemper koji je bio natopljen krvlju koji je pripadao Biberu. Na daljini od oko 300 metara našli smo tijelo poginulog Bibera, gdje je vidljivo da je pogođen sa tri metka u predjelu pleksusa a meci su ostavili duboke tragove. Na desnoj strani sljepoočnice je vidljiva ulazna rana metka nepoznatog kalibra“, pojasnio je, između ostalog, Dahić.

Nekoliko sati nakon što je na Trebeviću ubijen Ramo Biber, desilo se još jedno ubistvo. U naselju Kobilja glava ubijen je 18-godišnji Kenan Demirović. „Pošao je na dedin mezar i vraćao se nazad, preko livade, u šumi ga je sačekala zasjeda. Pucali su na njega mučki, u potiljak, usmrtili su ga na zvjerski način. Komšije, moram reći Srbi. Narod se digao, htio je demostracije, htio opkoliti ta sela ali ja to nisam dozvolio. Ne znam ko je to bio, krivca treba naći, to bi država trebala da uradi ali je ona onemogućena“, kazao je Kenanov otac novinarima nakon ubistva.

Do aprila 1992. nasilje je eskaliralo u masovna ubistva. Četvrtog aprila ubijeno je petero Sarajlija, uključujući troje iz porodice Bajramović. Slijedećeg dana, petog aprila, prema dokumentaciji istraživača Nihada Halilbegovića, ubijeno je 133 ljudi. Jugoslavenska narodna armija (JNA) i srpske jedinice, posebno snajperisti, pokrenule su brutalan napad, tokom aprila živote je izgubilo 336 osoba, uključujući 246 Bošnjaka, 73 Srba i 14 Hrvata, od kojih je 222 bilo civila.

U maju su se napadi, stegao se obruč 180-kilometarskog prstena snaga JNA, podržanih s 20.000 srpskih vojnika. Bolnice su primale pet do petnaest žrtava snajpera dnevno. Od referenduma, obilježenog barikadama i ubistvima, do sistematskog pokolja, Sarajevo se pretvorilo u simbol užasa, grad koji će izdržati pod opsadom narednih 1425 dana.