U napadu je poginuo pilot Montague Hulton-Harrop, čime je postao prva žrtva Kraljevskog ratnog vazduhoplovstva (RAF) u Drugom svjetskom ratu – i to od prijateljske vatre. Njegov kolega Frank Rose preživio je prinudno slijetanje. Dodatnu konfuziju izazvali su i britanski protivavionski topovi, koji su otvorili vatru na Spitfiree, iako su ovi davali ispravne signalne oznake.
Početak Drugog svjetskog rata u Velikoj Britaniji obilježen je dubokim strahom od njemačkih zračnih napada. Još prije 1. septembra 1939. godine, kada je Wehrmacht napao Poljsku, britanska vlada i vojni stručnjaci bili su uvjereni da će Luftwaffe pokrenuti masovne i razorne zračne ofanzive na London i druge gradove. Predviđanja su govorila o desetinama hiljada poginulih u prvoj sedmici rata, što je dovelo do masovnih evakuacija civila, izgradnje skloništa i stroge pripreme lokalnih vlasti za eventualne napade.
U takvoj atmosferi straha i neizvjesnosti došlo je do jednog od najtragičnijih incidenata u ranim danima rata – Bitke kod Barking Creeka, prve velike zračne uzbune u kojoj su britanski piloti greškom oborili vlastite avione.
Šestog septembra 1939. godine, svega tri dana nakon objave rata Njemačkoj, britanska radarska stanica u Canewdonu kod Southend-on-Sea zabilježila je „neprijateljsku aktivnost“ iznad Sjevernog mora. Signali su pogrešno protumačeni kao formacija njemačkih bombardera koji nadlijeću područje Essexa i kreću ka ušću Temze.
Uslijedila je brza reakcija: na teren su poslati avioni Hurricane sa aerodroma North Weald i eskadrile Spitfirea iz Hornchurcha. Zbunjenost i nervoza prvih dana rata, uz nedovoljno razvijen sistem identifikacije, doveli su do kobne greške – Spitfirei su otvorili vatru na Hurricanese, vjerujući da se radi o neprijateljskim avionima.
U napadu je poginuo pilot Montague Hulton-Harrop, čime je postao prva žrtva Kraljevskog ratnog vazduhoplovstva (RAF) u Drugom svjetskom ratu – i to od prijateljske vatre. Njegov kolega Frank Rose preživio je prinudno slijetanje. Dodatnu konfuziju izazvali su i britanski protivavionski topovi, koji su otvorili vatru na Spitfiree, iako su ovi davali ispravne signalne oznake.
Istraga je pokazala da su i posade radara i jedinice na zemlji bile nedovoljno obučene, dok su mladi artiljerci loše poznavali Morseove znakove i identifikaciju aviona.
Incident kod Barking Creeka razotkrio je ozbiljne slabosti britanske protivvazdušne odbrane u ranoj fazi rata. Nedostatak iskustva, nervoza i strah od očekivanih njemačkih napada stvorili su atmosferu u kojoj je bilo „dovoljno“ samo lažnih odjeka radara da se pokrene čitav lanac pogrešnih odluka.
Kao rezultat, RAF je ubrzo uveo strožije procedure identifikacije, a kasnije i uređaje tipa „friend or foe“ (IFF – razlikovanje prijatelja od neprijatelja), koji su značajno smanjili mogućnost sličnih tragedija.
Iako je Bitka kod Barking Creeka bila nesretna epizoda u britanskoj ratnoj priči, ona je naglasila ključnu lekciju: moderna zračna odbrana nije zavisila samo od hrabrosti pilota, nego i od tačne koordinacije, tehnologije i obučenosti. Taj tragični događaj bio je bolan podsjetnik da bi greške mogle biti smrtonosne – čak i bez prisustva neprijatelja.
