Dana 21. jula 1921. godine, u prijepodnevnim satima, Alija Alijagić prišao je klupi na kojoj je sjedio ministar unutrašnjih poslova Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, Milorad Drašković, te u njega ispalio nekoliko hitaca. Jedan metak pogodio ga je u podlakticu, a drugi pravo u srce. Drašković je ostao mrtav na licu mjesta. Njegov tjelohranitelj odmah je pojurio za Alijagićem, a uz njega su to učinila i dva lokalna žandara koji su se nalazili u blizini. Prilikom potjere Alijagić je ranjen i uhapšen.

“Crvena pravda” bila je teroristička organizacija koju je u februaru 1921. godine u Zagrebu osnovala grupa mladih članova Komunističke partije Jugoslavije nezadovoljnih oportunističkom politikom tadašnjeg partijskog rukovodstva.

Na izborima za Ustavotvornu skupštinu Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca u novembru 1920. godine komunisti su postali treća parlamentarna snaga i osvojili mjesta gradonačelnika Beograda i Zagreba. Razlozi za to bili su dvojaki: snažan utjecaj Oktobarske revolucije u Rusiji i veliko nezadovoljstvo siromaštvom.

Uplašeni mogućnošću revolucije i u Kraljevini SHS, kralj i vlada su poduzimali energične mjere protiv komunista. Već u decembru 1920. godine donijeta je “Obznana”, akt ministra unutrašnjih poslova Milorada Draškovića, kojim se zabranjuje svaka komunistička aktivnost uz obrazloženje da je “opasna po državu”.

Rukovodstvo KPJ sa Simom Markovićem na čelu, nakon donošenja “Obznane”, prihvatilo je parolu “Ne dajmo se provocirati”, čime je zakočilo svaku radikalnu akciju radničke klase protiv nasilja i zauzelo stav pasivnog iščekivanja. To je revoltiralo mnoge revolucionarno raspoložene članove KPJ i neke je navelo na individualni teror.

Osnivač “Crvene pravde” bio je Rudolf Hercigonja, koji je lako pridobio brojne skojevce za ideju terorističkih akcija. Plan je bio da se mreže s trojkama rašire širom Jugoslavije, članovi bi se odrekli imovine i porodice, a njima bi komandovao izvršni komitet. Uloga izvršnog komiteta preuzeta je od ruske terorističke organizacije “Narodna volja”. “Crvena pravda” imala je akcioni program s ciljem širenja u veće gradove poput Sarajeva, Splita i Osijeka.

U manifestu “Crvene pravde” isticano je da radnička klasa, koja je donošenjem “Obznane” lišena legalnih akcija, ima pravo na individualni teror kao jedino sredstvo da se vlada primora da povuče “Obznanu”. Poslije donošenja “Obznane” i zakonske zabrane komunističkog djelovanja, organizacija je prihvatila individualni teror kao jedini preostali oblik borbe.

Jedan od rukovodilaca “Crvene pravde” bio je Rodoljub Čolaković, koji je u rodnoj Bijeljini formirao grupu sa zadatkom da ubije ministra Draškovića. Članovi grupe su u aprilu 1921. godine otišli u Beograd, gdje su trećeg maja pokušali atentat ispred kafane “Kolarac” na Pozorišnom trgu (danas Trg republike), gdje je Drašković bio na zabavi. Pokušaj atentata nije uspio jer pištolj nije opalio. Grupa se vratila u Bijeljinu.

Pošto su za prvi pokušaj atentata bili optuženi zagrebački komunisti, čiju krivicu sud nije utvrdio, članovi bijeljinske grupe su mogli mirno organizirati novi atentat. Saznali su da je Drašković otišao na liječenje u Delnice, u Gorski kotar. U Zagrebu su se sastali Čolaković, Dimitrije Lopandić i Alija Alijagić, koji je te večeri otputovao u Delnice sa zadatkom da ubije Draškovića.

Dana 21. jula 1921. godine, Alijagić je prišao Draškoviću i ispalio nekoliko hitaca, usmrtivši ga na licu mjesta. Prilikom hapšenja ranjen je i uhapšen, dok su u Zagrebu ubrzo uhapšeni i drugi članovi organizacije: Čolaković, Lopandić, Nikola Petrović i Steva Ivanović. Rudolf Hercigonja je uspio pobjeći u inostranstvo.

Suđenje za ubistvo održano je oktobra 1921. godine u Zagrebu. Alijagić je osuđen na smrt, Čolaković, Petrović i Lopandić na po dvanaest godina zatvora, Steva Ivanović na dvije godine, a Nebojša Marinković oslobođen je optužbe. Poslije ovog atentata, “Crvena pravda” je prestala postojati.

Alija Alijagić je na pitanje suda da li se osjeća krivim odgovorio: “Osjećam se krivim što sam ženi oteo muža, a djeci oca; osjećam se krivim što sam kao čovjek oduzeo čovjeku život, ali se ne osjećam krivim što sam kao komunista ubio ministra, progonitelja komunista. Vršio sam svoju dužnost.” Slične su stavove iznijeli i drugi optuženi.

Smrtnu kaznu nad Alijagićem osmog marta 1922. godine izvršio je državni dželat Alojz Zjafrid, koji je također pogubio neke od učesnika Sarajevskog atentata. Nakon toga otišao je u penziju.

Zbog toga što je njegov grob postao mjesto hodočašća za komuniste, policija je 1925. godine prekopala Alijagićev grob i posmrtne ostatke prenijela u jedno mezarje kod Bihaća.

Poslije Drugog svjetskog rata, u Delnicama je podignut spomenik Aliji Alijagiću, a brojne ulice i škole širom Jugoslavije dobile su njegovo ime. U rodnoj Bijeljini, Centar za usmjereno obrazovanje mašinske i elektrotehničke struke nosio je od 1974. do 1992. godine naziv Srednjoškolski centar “Alija Alijagić”. Jedna ulica u centru Bijeljine također je nosila njegovo ime do 1992. godine, kao i spomenik u gradskom parku. Tokom posljednjeg rata, njegovo ime i spomenik su uklonjeni, dok saborci Dimitrije Lopandić i Rodoljub Čolaković još stoje u parku na svojim postamentima.

U Beogradu je jedna ulica nosila Alijagićevo ime, ali je početkom 21. stoljeća preimenovana u Ulicu Milorada Draškovića, ministra kojeg je Alijagić ubio.

Rodoljub Čolaković je poslije rata postao visoki jugoslavenski funkcioner i umro je 1983. godine.

Iako je cilj “Crvene pravde” bio prisiliti vlast da povuče “Obznanu”, vlast je atentat na Draškovića iskoristila kao opravdanje da drugog augusta 1921. donese “Zakon o zaštiti države”, kojim je politiku KPJ ocijenila protudržavnom i zabranila njeno legalno djelovanje.

Alija Alijagić rođen je 1896. godine u Bijeljini, u porodici osiromašene begovske loze. Porodična tragedija pogodila ga je u djetinjstvu, kada je njegov otac ubio majku i osuđen je na zatvor. Alija je ostao bez oba roditelja.

Završio je zanat stolara i ubrzo shvatio u kakvoj bijedi živi radnička klasa u Kraljevini SHS. Sa 16 godina pristupio je sindikalnom pokretu, a za vrijeme Prvog svjetskog rata bio je mobiliziran i dva puta hapšen zbog protesta za loše uslove rada u vojnoj radionici u Mostaru.

Postao je član Socijalističke radničke partije (komunista) 1919., a 1921. je ušao u terorističku organizaciju “Crvena pravda”. Poslije njegove osude na smrt, u Jugoslaviji je pokrenuta velika kampanja za njegovo pomilovanje u kojoj su učestvovali vrhunski intelektualci, među kojima i Miroslav Krleža, ali bez uspjeha. Posljednju noć s njim proveo je hrvatski pjesnik August Cesarec, koji je kasnije opisao Alijino hrabro držanje u listu Borba.